Poppy & Claude van Laurie Frankel laat zien dat er niets mooier is dan de liefde van ouders voor hun kind. Dit bijzondere verhaal over de jeugd van een transgender kind, wordt vooral vanuit twee zeer liefdevolle ouders verteld. Natuurlijk komen daar veel zorgen bij kijken, want een transgender kind heeft het niet makkelijk in deze wereld. Gelukkig overheerst de ouderlijke liefde op bijna elke pagina.
Rosie en Penn hebben vier prachtige zoons, maar Rosie heeft altijd al een dochtertje gewild. Toch resulteert ook hun laatste poging niet in een dochter: Claude, hun vijfde zoon, komt ter wereld. Of is het misschien wel gelukt? Al op jonge leeftijd zegt Claude dat hij later een meisje wil worden. In het gezin wordt daar met liefde en warmte op gereageerd – ook door alle broers. Helaas is de buitenwereld een heel ander verhaal.
Al vrij snel in het verhaal lezen we niet meer over Claude, maar over Poppy. Al blijkt dat even later nóg iets ingewikkelder te zijn en lezen we toch weer over Claude. Dit boek laat dan ook zien dat gender-vragen niet altijd ‘jongen óf meisje?’ zijn, maar soms ook ‘jongen én meisje?’. Poppy en haar familie houden zich veel met deze en andere vragen bezig, waardoor hun leven niet altijd gemakkelijk is. Het boek bevat dan ook veel droevige momenten, die gelukkig vaak worden afgewisseld met hartverwarmende of hilarische scènes. Frankel kan op de ene pagina droevige emoties oproepen en je een paar pagina’s verderop hard laten lachen.
Hoewel de titel Poppy & Claude is, leer je ook de rest van de familie goed kennen. De lezer krijgt namelijk een inkijkje in het drukke, chaotische leven van dit gezin. Zo krijg je ook mee hoe het is op het werk van Rosie en lees je over de problemen van de gekke maar lieve broers. Het is heel fijn om 406 pagina’s lang onderdeel te mogen zijn van deze liefdevolle familie.