Fleur Pierets wilde als kind al schrijver worden en boeken maken. Maar een boek als Julian had ze nooit willen schrijven. Dit bijzondere, openhartige boek gaat namelijk niet alleen over haar relatie met Julian Boom, het gaat vooral over het missen van haar. De twee vrouwen waren net begonnen met een ambitieus liefdes- én kunstproject, toen er bij Boom hersentumoren werden gediagnosticeerd. Boom overleed een paar weken later en Pierets bleef alleen achter. Om de eerste maanden na het overlijden door te komen, werkte ze aan dit prachtige, maar zeer aangrijpende boek.
22, zo luidt de titel van het kunstproject waarmee Boom en Pierets aandacht wilden vragen voor gelijke huwelijksrechten. Ze waren van plan om in elk land waar dat kon te trouwen. De wereldtournee begon succesvol: hun eerste huwelijk kreeg internationaal ontzettend veel aandacht. Maar na het vierde land, na hun vierde ja-woord, overleed Boom aan kanker. Pierets mist haar verschrikkelijk en probeert het allesoverheersende verdriet met moeite te verwerken. Maar dat gaat moeilijk, want waar moet je nog voor leven als je je grote liefde hebt verloren?
Pierets schrijft op een invoelende manier over het enorme verdriet dat haar na Julians dood overspoelde. Het is dan ook onmogelijk om bepaalde passages te lezen zonder tranen in je ogen of een steen in je maag. Toch gaat het niet alleen over rouw en liefde, maar ook over onderwerpen als gender, queer-identiteit en gelijke rechten. Door dit soort essay-achtige stukken is het boek dus ook erg leerzaam. Julian is daarmee een mooie ode aan de liefde en aan anders zijn, maar het is natuurlijk vooral een mooie aan de bijzondere Julian.