Het begrip ‘transgender’ wordt soms gezien als iets van nu, als een verschijnsel van deze tijd. Dat is natuurlijk niet zo. Mensen hadden er misschien niet altijd een woord voor, maar het is er wél altijd geweest. Dat laat Andreas Burnier in Het jongensuur op een mooie manier zien. Ze vertelt daarin over haar worstelingen met genderidentiteit, met op de achtergrond de Tweede Wereldoorlog. Het is daarmee een bijzonder en mooi coming of age-verhaal.
De joodse Simone moet tijdens de Tweede Wereldoorlog onderduiken en in die paar jaar tijd verblijft ze op meerdere onderduikadressen. Steeds maar weer probeert ze los te komen van haar meisjeslichaam en de bijbehorende rol. Ze kan ook niet anders: ze is een jongen. Burnier gaat met ieder hoofdstuk een stapje terug in de tijd en zo leren we via de verschillende onderduikadressen Simone steeds beter kennen en begrijpen.
Andreas Burnier is het pseudoniem van C. I. Dessaur (1931-2002), schrijfster en criminoloog. Ze schreef dit boek in 1969 en het is opvallend dat ze er toen al zo open en met een moderne visie over kon schrijven. De gevoelens en verlangens die zij hierin op een krachtige wijze beschrijft, voelen dan ook heel eigentijds aan. Ze hadden zo in een hedendaags boek kunnen staan.
Burnier zegt zelf dat dit haar meest autobiografische boek is. Toch is ze nooit in transitie gegaan en je kunt je natuurlijk afvragen of dat te maken heeft met de tijd waarin ze leefde. Het is namelijk al heel bijzonder dat ze er toen zo open over durfde te schrijven. De dappere Burnier was haar tijd in ieder geval ver vooruit: in een wereld waarin het woord ‘transgender’ nog niet bestond, beschreef zij precies hoe dat kan voelen.