Houd je van literatuur én van natuur? Dan mag De wateraap zeker niet ontbreken in je boekenkast. Schrijfster Mariken Heitman combineert in dit opvallende debuut namelijk haar schrijftalent met haar achtergrond als tuinder en biologiestudent. Het resultaat is een zintuiglijk boek met wonderlijke zinnen waarin dieren en planten een belangrijke rol spelen. Tussen deze overweldigende wildernis van natuurbeschrijvingen, zit daarnaast ook nog eens een mooi verhaal over gender- en seksuele diversiteit verstopt.
Biologiestudente Elske is gefascineerd door de fabelachtige wateraap: een evolutionaire schakel tussen mens en aap die nooit bewezen is. Haar fascinatie brengt haar naar Wenen voor een ontmoeting met Lena, wetenschapper en schrijfster van een boek over het dier. Daar raakt Elske bijna net zo gefascineerd van Lena als van de wateraap.
Ondanks wat de bovenstaande samenvatting misschien suggereert, is dit geen eenvoudig verhaal over de liefde tussen twee vrouwen. Zo’n omschrijving zou te veel binnen de beklemmende hokjes van deze maatschappij vallen. En laat dat nou juist precies zijn waar hoofdpersoon Elske moeite mee heeft. Ze is op zoek naar haar plek in de wereld: is ze man, vrouw of gewoon mens? Is ze hetero of lesbisch? Ze wil zichzelf vinden, maar komt erachter dat geen van alle hokjes haar een thuis kan bieden. Door deze worsteling met gender voelt ze zich nauw verbonden met de wateraap, iets dat door Heitman op zeer mooie manier wordt uitgewerkt.
Dit is zeker geen toegankelijk boek dat je in één avondje uit kunt lezen. De roman vraagt om nauwkeurig lezen, maar dat is gelukkig geen straf. Op elke pagina staat wel een prachtige zin of een vergelijking die je niet wil missen. Heitman gebruikt de natuur om de wereld op een intrigerende manier te beschrijven. Een voorbeeld is de volgende omschrijving van beginnend schaamhaar: ‘vijandig haar dat als insectenpootjes uit mijn witte kinderonderbroek wilde kruipen’. Als je in De wateraap begint, zul je nog veel meer van dit soort prachtige zinnen tegenkomen.