Al op jonge leeftijd weet Alejandra dat ze anders is dan de jongens om haar heen. Helaas groeit ze op in een klein, armoedig dorpje in Mexico – absoluut geen veilige plek voor iemand als zij. Mensen schelden haar uit voor maricón (Spaans scheldwoord voor homoseksueel) en ze heeft veel te maken met geweld. Door de armoede moet ze daarnaast al op haar dertiende haar lichaam verkopen om te overleven.
Als Alejandra ouder is, besluit ze te vluchten naar de VS. Maar ook daar ontsnapt ze niet aan transfobie en een leven zonder verblijfsvergunning is zwaar. Uiteindelijk komt ze in 2015 op Schiphol aan en vraagt hier asiel aan. Als je denkt dat dit het moment is voor een happy end, dan heb je het helaas mis – het is juist het begin van onzekerheid, frustratie, afwijzingen en extreem lange procedures.
In de autobiografie De waarheid zal me bevrijden schrijft Alejandra Ortiz haar levensverhaal op en dat maakt diepe indruk. Het is geschreven in dagboekvorm, boven elk (korte) hoofdstuk staan de locatie en de datum. Toch leest het absoluut niet als een droge opsomming van gebeurtenissen en dat komt omdat Ortiz écht kan schrijven. Ze maakt gebruik van mooie zinnen en weet precies de details te vertellen die je als lezer wil weten.
Heel openhartig vertelt Ortiz over haar verleden, van het leven in het Mexicaanse dorpje tot en met het leven in een azc in Nederland. Ze neemt je mee naar deze plekken en geeft je een heel persoonlijk inkijkje in haar leven. Je krijgt bewondering voor haar moed en doorzettingsvermogen. Een prachtig boek dat bovendien gezien kan worden als een ijzersterke aanklacht tegen het onmenselijke asielbeleid in Nederland. Ortiz zet zich tegenwoordig in om de positie van trans vluchtelingen te verbeteren, haar boek bewijst waarom dat hard nodig is.