Verhalen hoeven niet altijd verteld te worden met woorden, beelden kunnen dat vaak net zo goed. Soms zelfs beter, zoals het geweldige Blauw is een warme kleur laat zien. De Franse Julie Maroh vertelt met krachtige en mooie illustraties een aangrijpend verhaal over een vijftienjarig meisje dat erachter komt dat ze lesbisch is. Met haar kleurenspel en indringende tekenstijl maakt Maroh vrijwel elke lezer fan van deze prachtige graphic novel.
Het coming of age-verhaal begint met Emma die naar het ouderlijk huis van haar overleden vriendin Clementine gaat. Daar leest ze de dagboeken uit Clementines jeugd en ontdekt zo dat hele passages beheerst worden door hun eerste ontmoeting. Ondanks dat ze toen geen woord met elkaar gewisseld hebben, was het liefde op het eerste gezicht. Clementine wist niet wat haar overkwam: voelde ze zich écht aangetrokken tot een meisje? Het zette haar wereld compleet op zijn kop, want haar omgeving moest er helemaal niets van weten. En dat Emma al een vriendin had, maakte het er allemaal ook niet veel makkelijker op.
Blauw is een warme kleur werd een groot succes, al helemaal toen in 2013 ook de verfilming verscheen: La vie d’Adèle. Deze bekroonde film is misschien wel één van de mooiste lesbische films die er in de afgelopen jaren zijn verschenen. Dat komt door de twee geweldige actrices, maar ook door de seksscènes – die zijn niet weggemoffeld, maar juist uitvoerig en zeer realistisch in beeld gebracht. Ga dus absoluut deze film zien, maar natuurlijk wel pas nadat je het boek gelezen hebt. De illustraties van Maroh wil je zeker niet missen.